φαμπλιό

(fabliau). Μικρή αφηγηματική σύνθεση σε στίχους, χαρακτηριστική της γαλλικής λογοτεχνίας του 12ου και 13ου αι., με περιεχόμενο τις περισσότερες φορές κωμικό, σατιρικό και όχι σπάνια ελευθερόστομο. Είναι γνωστά περίπου πεντακόσια φ. και πολλά από αυτά προέρχονται από γνωστούς ποιητές, μερικές φορές και από διάσημους, ενώ άλλα, που ο δημιουργός τους είναι άγνωστος, είναι συχνά κακότεχνα, φτιαγμένα για να διασκεδάσουν ένα ακαλλιέργητο κοινό. Τα έχουν συνθέσει ασφαλώς οι ίδιοι οι περιπλανώμενοι τραγουδιστές και παραμυθάδες που, χωρίς λογοτεχνικές φιλοδοξίες ή δυνατότητες, τα επαναλάμβαναν σε κάθε τόπο που πήγαιναν. Το παλαιότερο φ. είναι το Richent, που χρονολογείται από το 1159, ενώ τα τελευταία φαίνεται να είναι του 14ου αι. Πολλά είναι αντικληρικού ή ηθικοδιδακτικού περιεχομένου και δίνουν μια εικόνα των ηθών της εποχής. Η επικρατέστερη γνώμη για την προέλευση των φ. είναι ότι εμφανίστηκαν αρχικά στην Ανατολή κι από εκεί μέσω του Βυζαντίου ή των Αράβων μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη, ενώ συγγραφείς όπως ο Τσόσερ και ο Boκάκιος φαίνεται να έχουν εμπνευστεί από το περιεχόμενο μερικών απ’ αυτά. Δυο σελίδες από εικονογραφημένο φαμπλιό του 13ου αιώνα, του οποίου δεν αναφέρεται το όνομα (Εθνική Βιβλιοθήκη, Παρίσι).